Niet ieder kind leert op dezelfde manier. Toch zie je dat het onderwijs aan kinderen vaak heel erg auditief en lineair is ingericht. Terwijl sommige (eigenlijk best wel veel) kinderen veel liever kijkend leren (visueel) en willen zien wat ze aan het doen zijn (het grotere plaatje). Ze leren ook beter van hun eigen ervaring (zelf voelen), dan van antwoorden als 'omdat ik het zeg'.

Deze kinderen zijn dan al snel 'lastig' in een klas. Ze kijken nog even bij de buurman hoe iets precies moet, storen daarmee de ander of zijn ineens aan het 'afkijken' en ze stellen ook vaak veel vragen over 'waarom' ze iets moeten doen. Soms zijn ze ook wat trager omdat ze iets moeten doorvoelen voordat ze verder kunnen. Daar heeft niet iedere juf of meester tijd voor (en soms ook geen goed antwoord).

Wat je dan ziet is dat er gemakkelijk een vicieuze cirkel kan ontstaan. Het kind probeert op zijn eigen manier te leren, maar wordt hier vaak in belemmerd en bestempeld als lastig. Het kind voelt aan dat hij 'anders' is, en 'niet goed genoeg', wat weer spanning geeft en tot onrustig gedrag kan leiden. Het kind verliest zelfvertrouwen, trekt zich terug of gaat juist harder 'schreeuwen'.

Na een tijdje heeft het kind geen zin meer in school of is het een 'probleemkind' geworden. En jij als ouder snapt niet goed wat er nou is gebeurd met dat vrolijke leergierige, nieuwsgierige jong van je.

Klinkt bekend? Lees vooral verder.